تا به جفایت خوشم، ترک جفا کرده ای

این روش تازه را تازه بنا کرده ای

راه نجات مرا از همه سو بسته ای

قطع امید مرا از همه جا کرده ای

دوش ز دست رقیب ساغر می خورده ای

من به خطا رفته ام یا تو خطا کرده ای

قامت یکتای من گشته دوتا چون هلال

تا تو قرین قمر زلف دوتا کرده ای

گر نه تو را دشمنی است با دل مجروح من

خال سیه را چرا غالیه سا کرده ای

حلقهٔ آزادگان تن به بلا داده اند

تا شکن طره را دام بلا کرده ای

کار فروبسته ام هیچ گشایش ندید

تا گره زلف را کارگشا کرده ای

من ز لبت صد هزار بوسه طلب داشتم

هر چه به من داده ای وام ادا کرده ای

من به جگر تشنگی ثانی اسکندرم

تا لب جان بخش را آب بقا کرده ای

خضر مبارک قدم سبزهٔ خط تو بود

کز اثر مقدمش میل وفا کرده ای

با خبر از حال ما هیچ نخواهی شدن

تا نکند با تو عشق آن چه به ما کرده ای

شاید اگر خوانمت فتنهٔ دوران شاه

بس که ز قد رسا فتنه بپا کرده ای

ناصردین شاه راد آن که بدون ابر گفت

معدن و دریا گریست بس که عطا کرده ای

آن بت آهو نگاه از تو فروغی رمید

نام خطش را دگر مشک خطا کرده ای